Acılarım
Şu sıralar hiçbir şey yapmak istemiyorum. Herhangi bir şeyle uğraşmak zor geliyor ve çok tembel hissediyorum. Normalde bir şeyler üretmeye karşı olan hevesim sanki yok olmuş gitmiş gibi. Bunun sebebi depresyon mu bilmem ama bu yazıyı yazmaya bile zar zor başlayabildim ve nasıl biteceğini bilmiyorum.
Kendime olan inancımı kaybetmiş gibi, yaptığım şeylerin boşa gittiği hissi çok yorucu ve ilerlemekten ziyade olduğum yerde kalmamı söylüyor gibi. Ben her zaman büyük hedefler belirleyip onlar için uğraşıp durdum şu an halen inanarak üzerinde çalıştıklarım var ama gel gör ki ne ailem ne arkadaşlarım bana inanıyor "bunlarla zaman kaybetme", "bunlar boş iş" benzeri cümlelerden sıkıldım.
Nereye gideceğimi bilmiyorum ne bulmak istediğimi bilmiyorum ne yapmak istediğimi bile bilmiyorum. Çok çabuk sıkılıyorum ve sürekli karar değiştirip duruyorum o an ne iyi gelirse ona yöneliyorum acaba karaktersiz miyim diye düşünüyorum bazen. Böyle kararsız kalıp düşünürken zaman kaybediyorum çoğu zaman karara varınca da ertesi gün başlarım diyerek erteliyorum.
Bloğu güncel tutup ilerlemek gibi bir hedefim vardı o bile yarım kaldı bahane bulmaktan. Her gün okumak, yazmak ve araştırmak üzerine planlar yapıyordum gel gör ki hepsi telef oldu gibi hissediyorum işin kötüsü fark ettiğim ve bildiğim halde ya hep ya hiç diye düşünerek bozuldu bir kere düzelmez artık diye düşünüyordum.
Çözümlerim
Çözmem gereken şey aslında yaptığım programa uymak ama her seferinde bahaneler yardımıma koşuyor. Aslında gerçekten sizi durduran elinizde olmayan ve kontrol edemeyeceğiniz türden büyük olaylar olmuyorsa bu sizin suçunuz. Şu andan itibaren hedeflediğim her şey için istisnasız her gün bir şeyler yapacağım. Yaptığınız şeylerin büyük veya küçük şeyler olması önemli değil istikrarlı bir şekilde peşinden gidip ittirin en azından olmasa bile denedim diyebilirsiniz. Aksi halde biraz daha uğraşsaydım diye sızlanıp durmanın bir manası yok.
Hedeflerimi
küçükten büyüğe doğru dizip birbirleriyle bağlantılılar hepsi çünkü zaten internet
üzerinden çalışmak her zaman istediğim bir şeydi ve yapabileceğime
inanıyorum. Ya siyah ya beyazdır şeklinde ilerlemek yanlış başka renklerde var kendimi kısıtlamayı bırakmayı öğrenmem gerek.
Şu depresif ruh hali insanı düşünmeye ve aslında dünyayı gerçekte olduğu gibi görmeyi sağlıyor. Evet uzun süre öyle kalmak zor ve acı dolu bir durum ama geçici olduğu sürece sorun yok galiba.
Size bahane üretme olanağı sunan her şeyi değiştirin. Fark ettim ki ben bir şeyleri erteledikçe gelecekteki ben şu anki bana küfür ediyor. Haksız olduğumu düşünmüyorum :D
